Vlak voor de vakantie heb ik mijn oude mediteerjuf bezocht. Enthousiast stapte ik haar huis binnen. Ze is een erg leuk/lief mens en ik zag er naar uit om even bij te kletsen.
Toen ik eenmaal zat, voelde ik meteen al dat ze niet lekker in haar vel zat. Toen ze ook nog eens behoorlijk wat sigaretten weg zat te paffen, wist ik dat er iets behoorlijk mis zat. Ze is jaren geleden hartstikke ziek geweest en dan nu roken? Foute boel.
Ze zat te kakelen als een kip zonder kop, stond alleen maar op zenden, ze luisterde amper naar wat ik te vertellen had -zoals ik haar dus absoluut niet ken- was het wachten op wat ze kwijt wilde aan me.
Na een half uurtje kwam het hoge woord eruit.
De afgelopen jaren hebben ze het daar nogal zwaar voor de kiezen gekregen, nare ziektes, een hernia, heftig puberende kinderen…
Juf en echtgenoot zijn al ruim 30 jaar samen en ondanks dat zij zegt heel erg gek te zijn op haar man, zijn er ineens fladderende hormonen die ze niet onder bedwang kan en wil houden. ‘Ik werd wakker, realiseerde me dat ik 50 ben en vroeg me af of dit nou alles was? Ik wilde de “wilde vrouw” in mij loslaten.’
Tot groot verdriet van haar man, piest ze sindsdien buiten de pot. Hij weet het, vindt het goed, hoopt dat ze snel uitgeraasd is, maar één en ander is killing voor zijn zelfvertrouwen, aldus de juf.
Ik ken haar man niet, ga hem ook nooit leren kennen en was redelijk objectief denk ik. Zonder al teveel emoties hoorde ik haar verhaal aan. Ze kon net zo goed een patiënt zijn, bij dit soort zaken schakel ik gewoon mijn gevoelens maar uit, das het beste.
ik veroordeel haar niet, ik vind dat ze zelf verantwoording hebben over hun huwelijk, dat ze allebei echt moeten doen wat ze willen, leven en laten leven blabla, maar had stiekem tussendoor wel enorm te doen met haar man die ik niet ken.
Terug fietsend naar huis, kwamen er wél emoties. En veel ook.
Ik kwam goed van slag thuis, stapte in mijn “verwarde toestand” nog mis, viel bijna van de trap en snotterde Vlams nek vol (ik wissel wel eens af, qua plaats) toen ik weer thuis kwam.
De volgende dag zag ik dat de uit balans mediteerjuf een fotootje op Facebook had geplaatst, haar man had onderweg naar huis een bosje veldbloemen voor haar geplukt. ‘Zó lief’ stond erbij.
Ik werd er weer helemaal naar van.
Onzeker ook. Ik heb Vlam de dagen daarna geloof ik wel 3 keer gevraagd op tijd te melden als er op welk front dan klachten waren, ontevredenheid. Dan kan ik er misschien nog wat aan doen, voor het te laat is…
En wat betreft de juf en ik? Ik heb geen idee hoe nu verder. Ik weet namelijk niet zo goed wat ik aanmoet met de situatie. Of ik er zin in heb, of ik het aankan, of ik dit soort toestanden door wil laten sijpelen in mijn leven. Persoonlijk zou ik ‘mijn wilde vrouw’, als ze de kop op sou steken, óf op mijn echtgenoot storten, óf met een honkbalknuppel terug rammen naar waar ze vandaan kwam. Maar dat is niet wat ze wil horen van me…
Zelden zag ik iemand die zó uit balans was als zij. Als ik niet beter zou weten, zou ik haar mediteren kunnen aanraden om tot rust te komen. Typisch gevalletje “beste stuurlui”, mijn juf.
Zo zonde.
Tagged: Emotioneel
